بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به سپيده دم

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و به شب‌هاى ده‌گانه

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و به زوج و فرد

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب هنگامى كه مى‌گذرد.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در آنچه گفته شد، سوگندى براى خردمند هست؟

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا ندانسته‌اى كه پروردگارت با قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

و [با آن شهر] ارم كه داراى كاخ‌هاى باعظمت و ساختمان‌هاى بلند بود؟

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همان كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و با قوم ثمود آنان كه در آن وادى [براى ساختن بناهاى استوار و محكم‌] تخته‌سنگ‌ها را مى‌بريدند؟

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و با فرعون نيرومند كه داراى ميخ‌هاى شكنجه بود؟

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همانان كه در شهرها طغيان وسركشى كردند؟

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

و در آنها فساد وتباه‌كارى فراوانى به بار آوردند؟

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

پس پروردگارت تازيانه عذاب‌هاى گوناگون را بر آنان فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

بى‌ترديد پروردگارت در كمين‌گاه است؛

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان، هنگامى كه پروردگارش او را بيازمايد و گرامى داردش و نعمتش بخشد، مى‌گويد: پروردگارم [چون شايسته و سزاوار بودم‌] مرا گرامى داشت،

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما چون او را بيازمايد، پس روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، گويد: پروردگارم مرا خوار و زبون كرد.

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

اين چنين نيست كه مى‌پنداريد، بلكه [زبونى، خوارى و دور شدن شما از رحمت خدا براى اين است كه‌] يتيم را گرامى نمى‌داريد

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و يكديگر را بر طعام دادن به مستمند تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و ميراث خود را [با ميراث ديگران بى‌توجه به حلال وحرام بودنش‌] يك‌جا و كامل مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

وثروت را بسيار دوست داريد.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

اين چنين نيست كه مى‌پنداريد، هنگامى كه زمين را به شدت درهم كوبند

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و [فرمان‌] پروردگارت برسد، وفرشتگان صف اندر صف حاضر شوند،

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

در آن روز دوزخ را بياورند، در آن روز انسان متذكر شود و كجا اين تذكر براى او سودمند افتد؟!

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

مى‌گويد: اى كاش براى اين زندگى‌ام [عبادت خالصانه و كار نيك‌] پيش فرستاده بودم.

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب كردن او عذاب نكند،

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و هيچ‌كس چون به بند كشيدن او به بند نكشد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى جان آرام گرفته و اطمينان يافته!

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

به سوى پروردگارت در حالى كه از او خشنودى و او هم از تو خشنود است، باز گرد.

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس در ميان بندگانم درآى

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و در بهشتم وارد شو.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به ابتداى روز [وقتى كه خورشيد پرتو افشانى مى‌كند]

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و سوگند به شب آن گاه كه آرام گيرد،

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

كه پروردگارت تو را رها نكرده و مورد خشم و كينه قرار نداده است.

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و بى‌ترديد آخرت براى تو از دنيا بهتر است،

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و به زودى پروردگارت بخششى به تو خواهد كرد تا خشنود شوى.

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا تو را يتيم نيافت، پس پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و تو را بدون شريعت نيافت، پس به شريعت هدايت كرد؟

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تو را تهيدست نيافت، پس بى‌نياز ساخت؟

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

و اما [به شكرانه اين همه نعمت‌] يتيم را خوار و رانده مكن

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و تهيدست حاجت خواه را [به بانگ زدن‌] از خود مران

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و نعمت هاى پروردگارت را بازگو كن.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ آيا سينه‌ات را [به نورى از سوى خود] گشاده نكرديم؟

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و بار گرانت را فرو ننهاديم؟

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

همان بار گرانى كه پشتت را شكست.

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

و آوازه‌ات را برايت بلند نكرديم؟

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

پس بى‌ترديد با دشوارى آسانى است.

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

[آرى‌] بى‌ترديد با دشوارى آسانى است.

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

پس هنگامى كه [از كار بسيار مهم تبليغ‌] فراغت مى‌يابى به عبادت و دعا بكوش

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و مشتاقانه به سوى پروردگارت رو آور.

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به انجير و زيتون

وَ طُورِ سِينِينَ

و به طور سينا

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

و به اين شهر امن

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

كه ما انسان را در نيكوترين نظم و اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

آن گاه او را [به سبب گناهكارى‌] به [مرحله‌] پست‌ترين پستان بازگردانديم.

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، پس آنان را پاداشى بى‌منت و هميشگى است.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

[اى انسان!] پس چه چيزى تو را بعد [از اين همه دلايل‌] به تكذيب پاداش وامى‌دارد؟

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست؟

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بخوان به نام پروردگارت كه [همه آفريده‌ها را] آفريده؛

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ

[همان كه‌] انسان را از علق به وجود آورد.

ٱقۡرَأۡ وَ رَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ

بخوان در حالى كه پروردگارت كريم‌ترين [كريمان‌] است.

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ

همان كه به وسيله قلم آموخت،

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ

[و] به انسان آنچه را نمى‌دانست تعليم داد.

كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ

اين چنين نيست [كه انسان سپاس گزار باشد] مسلما انسان سركشى مى‌كند.

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ

براى اينكه خود را بى‌نياز مى‌پندارد.

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ

بى‌ترديد بازگشت به سوى پروردگار توست.

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ

مرا خبر ده آيا آن كسى كه باز مى‌دارد،

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ

بنده‌اى را هنگامى كه نماز مى‌خواند؟

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ

مرا خبر ده اگر اين بنده نمازگزار بر راه راست باشد

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ

يا [ديگران را] به پرهيزكارى وادارد؟ [آيا آن بازدارنده سزاوار كيفر سخت نيست؟]

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰٓ

مرا خبر ده اگر اين بازدارنده [دين را] تكذيب كند و [از فرمان حق‌] روى برگرداند [مستحق مجازات سخت نيست؟!]

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ

مگر ندانسته كه قطعا خدا [همه كارهايش را] مى‌بيند؟

كَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ

اين چنين نيست كه مى‌پندارد [كه ما كارهايش را زيرنظر نداريم،] اگر [از كارهايش‌] باز نايستد، به شدت موى جلوى سرش را مى‌گيريم [و به سوى دوزخ مى‌كشانيم.]

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ

[آرى‌] موى جلوى سر دروغگوى خطاپيشه را

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ

پس [اگر بخواهد] اهل مجلس و انجمنش را [براى يارى دادنش‌] فرا خواند،

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ

ما هم به زودى مأموران آتش دوزخ را فرا مى‌خوانيم.

كَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَ ٱسۡجُدۡ وَ ٱقۡتَرِب

اين چنين نيست [كه بتواند براى نجات خود كارى كند]، هرگز از او اطاعت مكن، و سجده كن و به خدا تقرب جوى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ هنگامى كه يارى خدا و [آن‌] پيروزى فرا رسد،

وَ رَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا

و مردم را ببينى كه گروه گروه در دين خدا درآيند،

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا

پس پروردگارت را همراه با سپاس و ستايش تسبيح گوى، و از او آمرزش بخواه، كه او همواره توبه‌پذير است.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: او خداى يكتاست؛

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ

خداى بى‌نياز [كه نيازمندان با اعتماد به حضرتش قصد او كنند.]

لَمۡ يَلِدۡ وَ لَمۡ يُولَدۡ

كسى را نزاده، و از كسى زاييده نشده است،

وَ لَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ

و هيچ كس [نه در ذات و نه در صفات‌] همانند و همتا و شبيه او نمى‌باشد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: به پروردگار سپيده‌دم پناه مى‌برم،

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ

از زيان آنچه آفريد،

وَ مِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ

و از زيان شب هنگامى كه با تاريكى‌اش درآيد [كه در آن تاريكى انواع حيوانات موذى و انسان‌هاى فاسق و فاجر براى ضربه زدن به انسان در كمين‌اند]

وَ مِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ

و از زيان زنان دمنده [كه افسون و جادو] در گره‌ها [مى‌دمند و با اين كار شيطانى در زندگى فرد، خانواده و جامعه خسارت به بار مى‌آورند]

وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ

و از زيان حسود، زمانى كه حسد مى‌ورزد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم

مَلِكِ ٱلنَّاسِ

[به‌] پادشاه مردم

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ

[به‌] معبود مردم

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ

از زيان وسوسه‌گر كمين گرفته و پنهان،

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ

آنكه همواره در سينه‌هاى مردم وسوسه مى‌كند

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَ ٱلنَّاسِ

از جنيان و آدميان.